Os compoñentes da nosa formación foron variando dende os seus comezos por variadas circunstancias, chegando a pasar polo grupo arredor dunha trintena de persoas, será en xaneiro de 1983 cando se produza a última e definitiva modificación dos integrantes.
Malia que, coma fomos indicando, os compoñentes da nosa formación foron variando dende os seus comezos por variadas circunstancias, chegando a pasar polo grupo arredor dunha trintena de persoas, será en xaneiro de 1983 cando se produza a última e definitiva modificación dos integrantes.
A maior parte dos membros apostaba por unha evolución musical, namentres outros defendían unha liña máis continuísta. Así as cousas, Mini, seguido de Mero, presentes dende os comezos, decidiron abandonar Fuxan os Ventos. Foi, sen dúbida, unha ruptura importante, pois a achega de Mini, sobre todo, foi moi destacada na historia do grupo, tanto pola súa voz coma polas súas composicións.
Porén, é o momento de aclarar que arredor desta marcha circulou un falso relato, interesado e deshonesto, ben distante do que aconteceu en realidade. Non é certo que existisen diferenzas ideolóxicas entre os que se foron e os que quedamos con respecto á posición do grupo na defensa do idioma e a cultura galegas. Tampouco non é verdade que os que quedamos defendésemos unha vía máis «comercial». Fuxan os Ventos nunca quixo profesionalizarse e vivir da música, e ía continuar sen facelo.
No entanto, o que si é certo é que a gran maioría tiñamos claro que xa non estabamos nos tempos dos comezos e que se impuña a necesidade dunha evolución musical: máis instrumentación, coidar máis a interpretación e mellores arranxos na procura da máxima calidade posible.
Xa que logo, tras a baixas de Mini e Mero, o grupo quedou conformado por sete membros –Carmen, Tereixa, Maruxa, Alfonso, Moncho, Xoán e Freire–. A primeira actuación con esta nova formación tivo lugar pasados dous meses, na Feira do Viño de Chantada.
A etapa que vivimos a seguir implicou múltiples e dolorosos atrancos, xa que os que abandonaron aparecían anunciados nalgún lugar (na prensa e tamén nos carteis) coa lenda promocional «antigo Fuxan os Ventos , dando a entender ás claras que o grupo desaparecera tras as súa marcha. Este feito viuse agravado polas presións de certa contorna, incansable dende aquela no empeño de deslexitimar a nosa propia existencia como formación, un proceso que na actualidade continuamos sufrindo.
Velaquí, por exemplo, o que se recolle no libro de texto para Educación Primaria da editorial Galinova do ano 1999
E nese momento foi cando se incorporou ao grupo un trío de música tradicional integrado por Pepe Vázquez, percusionista do grupo Treboada; Antón Castro, gaiteiro, zanfonista e cantante, membro de Tangaraño e de Treboada; e Pedro Lucas, gaiteiro formado en Compostela co mestre Xoán Mallou e membro tamén de Treboada.
Velaquí os nomes dos que a partir de entón conformariamos a formación definitiva de Fuxan os Ventos:
Carmen Vázquez (voz)
Maruxa Fociños (voz)
Tereixa Novo (voz)
Alfonso Fernández (voz)
Moncho Díaz (guitarra, frautas traveseira e de pico, voz)
Pepe Vázquez (tamboril, bombo, pandeiro,voz)
Antón Castro (guitarra, zanfona, gaita, mandolina, voz)
Xosé Luis Freire (baixo, acordeón, voz)
Xoán Fuertes (violín, guitarra, voz)
Pedro Lucas (gaitas, frauta, ocarina, voz)
Logo dun breve período de axuste e adaptación dos vellos temas a esta nova estrutura instrumental, volvemos ás actuacións e á escolla dun repertorio para o que sería o noso sexto disco, Noutrora.
Noutrora gravouse en 1984 coa madrileña casa discográfica Fonomusic, e nel queda de manifesto a maior calidade nos arranxos e nas cuestións interpretativas. Secasí, continúase coa liña de temas tradicionais, agora arranxados fundamentalmente por Xoán. É o caso, por exemplo de «Os cesteiros», «O vira vira», «San Servando», «Vaite» ou «Nana para un amante». Así mesmo, neste traballo recóllese unha nova letra de Marica Campo, «Fame, soidade e bágoas», con música tamén de Xoán Fuertes, e incorpórase unha das cancións máis enraizadas na tradición musical portuguesa, obra de José Niza (para máis información faga clic aquí) , á súa vez baseada no poema «Para a Habana!», incluído en Follas Novas de Rosalía de Castro. Nós mudamos o título portugués do tema, «Canção da emigração», por «Iste vaise». E, como novidade salientable, incluímos un tema popular instrumental tirado do repertorio de Mallou, o «Pasodobre dos Cabezudos», algo inédito na nosa traxectoria.
